یاد و یادآوری روح و جوهر الهی فطرت و چشم گشودن در اعماق گنجینه ذاتی و ماورایی و خلافت اللهی انسان که "روح خدا" و "آموزش های خاص خدا" و " امانت ویژه خدا" در آن است و در زندگی طبیعت، که با جانوران همخانه است، فراموش میکند!
این کلمه ذکر یک معنی ایدئولوژیک دارد. خداوند، هدف همه انبیا را "ذکر" میخواند و قرآن را نیز، " ذکر" معرفی میکند. ذکر به معنی یادآوری است. یعنی پیامبران الهی، چیز اضافی تازه ای برای انسان نمی آورند، یعنی دین، آورده پیامبران برای بشر نیست، بلکه "مبعوث" میشوند تا همه ارزش های خدایی را که در درون انسان به ودیعت گذاشته شده است( اما به خاطر زندگی روزمره "فراموش" گشته) با " ذکر" از نو، یادآوری کنند- یادآوری کنند که " تو کیستی!" چه، همه انحراف ها به خاطر این است که انسان، خود را فراموش کرده، نمیشناسد و نمیداند که "کیست".
زیرا آنچنان که علی بزرگ- که هم انسان را و هم مذهب را بهتر از هر انسان و هر مومنی، میشناسد- درباره انسان گفته است: " درد تو در درون توست و  نمی بینی، و دوای تو در درون توست و نمی فهمی.
م.آثار 7 ص 201
معلم شهید دکتر علی شریعتی